Ζητείται αναπτήρας

Ώρα: τρεις και τέταρτο τα ξημερώματα

Τοποθεσία: Φοιτητικό διαμέρισμα στην καρδιά της συμπρωτεύουσας.

Ερώτημα: «Η ώρα τρεις, μα τι ζητάς με το κεφάλι μες τον φούρνο;»

Ναι σωστά διαβάσατε. Το κεφάλι του Μάριου βρίσκεται μέσα στο φοιτητικό του φουρνάκι εδώ και κανένα δίλεπτο. Προσπαθεί να αυτοκτονήσει; Κι εμένα αυτή ήταν η απορία μου μέχρι τη στιγμή που είδα το πρόσωπο του να ξεπροβάλλει αναψοκοκκινισμένο, ρουφώντας με απόλαυση το φρεσκοαναμμένο του τσιγάρο.

Παρατηρώντας την απεγνωσμένη προσπάθεια του φίλου μου να ανάψει το τσιγάρο του με τη βοήθεια του grill, το μυαλό μου έτρεξε λίγο πιο πίσω... Λίγες μέρες πριν βρισκόμουνα στο σπίτι της Έλλης και την παρακολουθούσα να αδείαζει την τσάντα της ψάχνοντας για ένα μαραφέτι, το οποίο αργότερα έμαθα ότι οι γυναίκες αποκαλούν μάσκαρα. Αδείαζοντας λοιπόν το, φαινομενικά μικροσκοπικό της τσαντάκι, άρχισε να ακουμπάει στο τραπέζι αναπτήρες. Μέτρησα έναν, δύο, τρεις και μετά από καμία δεκαπενταριά, είχα μείνει να αναρώτιεμαι τόσο το γιατί συνεχίζω να την αποκαλώ κολλητή μου, όσο και το τί παίζει με αυτήν την καταραμένη εφεύρεση που αποτελεί τον καλύτερο φίλο κάθε καπνιστή.

Υπάρχουν άραγε άτομα που πηγαίνουν στο περίπτερο και αγοράζουν αναπτήρα; Και αν υπάρχουν πώς είναι δυνατόν να είναι πάντα αυτοί, οι μοναδικοί άνθρωποι που δεν θα έχουν ποτέ φωτιά την ώρα που θα την χρειαστούν; Ποιοί είναι αυτοί οι οποίοι διαρκώς καβατζώνουν τους αναπτήρες των φίλων τους, και γιατί ποτέ δεν έχουν σκεφτεί να αγοράσουν ένα δικό τους; Και σε τελική ανάλυση, είναι οι άνθρωποι που διαφέρουν μεταξύ τους, ή μήπως αυτά τα σατανικά κατασκευάσματα έχουν δική τους προσωπικότητα και «επιλέγουν» μόνα τους από ποιές τσέπες θα περάσουν και σε ποιά χέρια θα καταλήξουν;

Ο πλέον κλασικός τύπος αναπτήρα, είναι φυσικά ο «αναπτήρας του καφέ». Τον αναπτήρα του καφέ τον αναγνωρίζουμε από τα έντονα χρώματά του (μωβ, πορτοκαλί, κίτρινο αλλά και ανοιχτό γαλάζιο), καθώς επίσης και από την μάρκα του η οποία συνήθως μας φέρνει στο μυαλό στυλό διαρκείας και άλλα πράγματα που είθισται να καβατζώνουμε κατα καιρούς. Συνήθως θα συναντήσουμε δύο τέτοιους σε ένα τραπέζι πέντε με έξι ατόμων και ποτέ μα ποτέ δεν θα αποχωρήσουν από την καφετέρια στις τσέπες του ίδιου ανθρώπου που τους είχε φέρει.

Ο «διαφημιστικός αναπτήρας» από την άλλη πλευρά, έχει συνήθως πάνω του στάμπες όλων των ειδών μα πάντα της χειρίστου αισθητικής, και τον συναντάμε παντού. Δυστυχώς για εμάς, και ευτυχώς για τους διαφημιζόμενους, έχει κι αυτός την κακή συνήθεια να αλλάζει χέρια πάρα πολύ συχνά. Έτσι, συχνά βρίσκουμε τον εαυτό μας να αναρωτίεται « Μα καλά πότε πήγα εγώ σε γραφείο τελετών και τή δουλεία έχει το όνομα του κυρίου Θρασύβουλα Κοράκη πάνω στον αναπτήρα μου;»

Ό «αναπτήρας ώρας ανάγκης», είναι το εργαλείο που έχουμε πάντα καλά κρυμμένο σε μία γωνία του σπιτιού μας, για να μας βγάλει από τη δύσκολη θέση την στιγμή που θα χρειαστούμε φωτία. Είναι επίσης το εργαλείο το οποίο (όπως θα σας διαβεβαίωνε και ο Μάριος) δεν υπάρχει ποτέ των ποτών περίπτωση να είναι στη θέση του όταν το χρειαστούμε, αφού κατά πάσα πιθανότητα θα βρίσκεται στην τσάντα κάποιας Έλλης.

Τελευταίο και καλύτερο έχουμε τη ναυαρχίδα του καπνίσματος, τον γνωστο και μή εξαιρεταίο «Zippo» ο οποίος, παραδόξως, είναι αρκετά πιστός στους ιδιοκτήτες του. Μπορεί να αλλάξει χέρια καμία φορά «κατά λάθος» αλλά ένα τηλεφώνημα και μερικές απειλές αργότερα, ο φίλος που έκανε την δουλεία θα σας τον επιστρέψει. Φυσικά μέχρι τότε εσείς δεν θα τον χρειάζεστε πια, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία.

Συμπέρασμα; Οι αναπτήρες γενικά είναι αλανιάρικο είδος. Γι΄αυτό θυμηθείτε: Αφού έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν θα τον έχετε την πραγματικά κρίσιμη στιγμή, μην σπεύδετε να τον αγοράσετε τον ρημάδη. Κάντε λίγη υπομονή και (εαν δεν είστε εντελώς γκαντέμης), αργά η γρήγορα κάποιος θα «περάσει» κι απο τα δικά σας χέρια...

ΣΣ. Το κείμενο δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά από το περιοδικό 18-24 στο τεύχος Οκτωβρίου