Εφιάλτες

Εφιάλτες λοιπόν. Γι’ άλλη μια φορά τους αφήνουμε πίσω και ξεκινάμε με φόντο την ζούγκλα της Αθήνας, κυνηγώντας αδιάκοπα την υλοποίηση του ονείρου, μόνο και μόνο για να ξυπνήσουμε καταϊδρωμένοι, στοιχειωμένοι και πάλι από εφιάλτες.

Μισή χιλιάδα χιλιόμετρα απόσταση δεν είναι κι εύκολο να εκμηδενιστεί. Χίλια φιλιά σμίγουν δύο φορές χίλια χαμόγελα και προσπαθούν να την νικήσουν. Μα τα ρημάδια τα δάκρυα πάντα πάνε σε ζεύγη και στο τέλος βγαίνουν περισσότερα.

Ένα σκουμπρί και ο γείτονάς του, ο σολομός της διπλανής πόρτας, δύο ψάρια καταδικασμένα να ζουν σε διαφορετικές γυάλες. Και με το πέρασμα του χρόνου, τα δεσμά που κρατούν τα ψαράκια μας μακριά δυναμώνουν, μα το ίδιο παθαίνει και η έλξη ανάμεσά τους. Δολώματα παντού, και εμείς μικρά και άμαθα ακόμη συνεχίζουμε να τα τσιμπολογάμε. Πονάνε τα καταραμένα τα αγκίστρια κι αφήνουν ανοιχτές πληγές, μα έχουμε χείλη πρόθυμα να τις επουλώσουν. Μαθαίνουμε από τα λάθη μας, μαθαίνουμε και από τα δικά σας, και κάθε μέρα δυνατότεροι, κολυμπάμε όλο και πιο γρήγορα, όλο και πιο πεισμωμένα. Έχουμε σταμπάρει ονειρότοπους, μέρη μαγικά, μεγάλα μήλα γεμάτα σκουληκάκια που δεν κρύβουν αγκιστράκια πίσω τους. Κάθε δευτερόλεπτο μας φέρνει ένα βήμα πιο κοντά τους. Και θα ΄ρθει η στιγμή που θα σπάσουμε τις γυάλες και θα αμοληθούμε αγκαλιά στους ωκεανούς.

Μέχρι τη μέρα εκείνη, σε αυτό μας το blogακι, θα μοιραζόμαστε τα όνειρα και θα πολεμάμε τους εφιάλτες μας.

Καλή αρχή να έχουμε