Της μοναξιάς ο ήχος μου κρατάει και πάλι συντροφιά.
Σκαλιά μετράς, καθώς τον Γολγοθά σου ανεβαίνω.
Κουρασμένος, δύστυχος, ιχνηλατώ μες στο σκοτάδι
Άμμος κινούμενη της σιωπής σου η μυρωδιά.
Τον τοίχο που έχτισες στο κέντρο σημαδεύω.
Με στίχους μεθυσμένους τον πυροβολώ.
Με λέξεις πύρινες, το ψύχος του εμποτίζω.
Ώσπου μια μέρα,
Με τις στάχτες του στο δέρμα,
Με την άμμο σου στο αίμα,
Να ‘ρθω να σε βρω.
Γιατί δεν μπορείς ζωή μου...
Δεν μπορείς να γελοιοποιήσεις
Έναν ονειροποιό.
2 comments:
Άσε τις κλάψες κι έλα άυριο στο γνωστό στέκι μετά τις 10 ;-)
θα είμαστε όλοι εκεί.
The information were very helpful for me, I've bookmarked this post, Please share more information about this
Thanks
Post a Comment